Στο βιβλίο Γυναίκες χωρίς παιδιάο συγγραφέας Ruby Warrington διερευνά γιατί πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο που εμείς ως κοινωνία μιλάμε για γυναίκες που επιλέγουν να μην έχουν παιδιά. Σε αυτό το απόσπασμα, ο Warrington μοιράζεται μια άσκηση σκέψης για να σας βοηθήσει να αποκαλύψετε όπου πέφτετε στο “φάσμα της μητρότητας” – από την καταφατική όχι στο απόλυτο ναι.
Λαμβάνοντας υπόψη τη συναισθηματική φόρτιση της λέξης “μητέρα”, τώρα δείτε τι συμβαίνει όταν απογυμνώνετε αυτό και αντ ‘αυτού τοποθετήστε τα μη -negotiable σας στο πλαίσιο του γονική μέριμνα. Δηλαδή, η ευθύνη για τη σίτιση, την καταφύγια, την καλλιέργεια και την εκπαίδευση μικρών ανθρώπων. Η ψυχολογική, πνευματική, ηθική και συναισθηματική εργασία της αύξησης των στρογγυλεμένων, ασφαλών ενηλίκων. Ποια έκδοση του εαυτού σας βλέπετε σε αυτήν την εικόνα; Είναι σε μεγάλο βαθμό ικανοποιημένη με την παρτίδα της; Η ευχαρίστηση είναι η ερωμένη του δικού της σύμπαντος και των υποκειμένων της; Ή μήπως είναι κακοποιημένη, ανυπόφορη και από το βάθος της; Ίσως, πάλι, είναι ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω. Θυμηθείτε, δεν υπάρχουν σωστές ή λανθασμένες απαντήσεις, και κανένα από αυτά που έρχεται δεν σας δεν σας κάνει καλό ή κακό.
